Iets meer dan een jaar geleden is het me gelukt om me in te schrijven voor ‘Challenge Roth’; de grootste ‘hele’ triathlon ter wereld (3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen). De eerste 3200 startbewijzen waren in een uur uitverkocht, en mijn wedstrijdzenuwen waren wakker… In december werden er nog 200kaarten verkocht, en hoewel deze binnen 2(!) minuten uitverkocht waren, wisten clubgenootjes Maike, Eline en Jeroen alledrie een plek te bemachtigen, en zo begon onze weg naar onze eerste ‘hele’….

De diepe dalen in de voorbereiding zullen we maar even overslaan (met name de pols die het hele verhaal op losse schroeven zette, en de daaropvolgende mentale dipjes), uiteindelijk zijn we vorige week onder begeleiding van supportersteam Stijn, Robert en Ido naar Duitsland gereisd…

Vanaf aankomst in de regio beginnen de kippenvel-momenten zich op te stapelen; deze wedstrijd is niet alleen de grootste (qua deelnemersaantallen), hij wordt ook gedragen door de hele gemeenschap. In ieder dorp stikt het van de vlaggen, borden en aanmoedigingen, en dat terwijl de wedstrijd nog niet begonnen is… En als we dan onze startnummers ophalen en het finishgebied zien komt het echt dichtbij… Onder deze finishboog sneuvelen regelmatig wereldrecords, en nou mogen wij hier starten (en hopelijk finishen!). In de week dat we er zijn stapelen de momenten zich op, maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen (het eerste rustige rondje over het fietsparcours, de parcoursverkenning in het water, de profs die je overal ‘in het wild’ tegen komt…). Als de grote dag komt lijken we er klaar voor!

…En dan gaat de wekker om 3.30…

De auto in, naar de start, de laatste rituelen (bandjes oppompen, bidons vullen, materiaal nóg maar een keer checken…) en dan gaan we! De dames starten een half uur eerder dan ik, Jeroen een half uur later. We nemen afscheid, en verwachten elkaar onderweg wel weer tegen te komen. Vreemd genoeg ben ik nog nooit zo ontspannen geweest voor een wedstrijd… Als mijn groep het water in mag ben ik nog steeds relaxed, ik zou me bijna zorgen maken… En dan gaat het startschot en begint het feest! Een zwemstart in een triathlon staat bekend om de chaos; iedereen vecht voor een plekje, armen en benen vliegen in het rond, dus er worden nogal wat klappen uitgedeeld. Vreemd genoeg heb ik vandaag de rustigste start ooit; al na 100 meter zit ik lekker in m’n ritme en probeer ik te genieten. Het eerste keerpunt zit op ruim 1500meter, dus ik heb me er op voorbereid dat er geen eind aan lijkt te komen, maar voor ik het weet ben ik er en mag ik weer terug. In de buurt van de start geeft het rumoer me kippenvel; langs beide kanten van het kanaal staat publiek, en de brug over het kanaal staat zo vol dat je je afvraagt of het wel verantwoord is… Maar het is niet alleen de hoeveelheid publiek; het bijzondere is dat er voor de amateurs die uit het water komen net zo hard (zo niet harder) geapplaudisseerd wordt dan voor de professionals. Een mooi voorproefje voor de rest van de dag!

Met de finish in zicht vind ik het jammer dat het zwemmen voorbij is (wie had dat ooit gedacht!). Ik klim na 3,8 kilometer en 1uur en 12minuten het water uit, en binnen 5 minuten zit ik op de fiets.

Fietsen gaat lekker; het tempo ligt hoog, de hartslag laag genoeg zodat ik dit 180km kan volhouden. Ook hier is het publiek weer niet te beschrijven; in ieder dorp is iedereen uitgelopen om iedere atleet aan te moedigen alsof hij/zij eerste ligt in de tour… Als ik in de buurt van de Solarer Berg kom (een begrip in de triatlonwereld; niet vanwege de stijging, maar vanwege de sfeer), hoor ik hem op 5km al aan komen… Zoals alle verslagen op internet zeggen; je hebt de foto’s en youtube filmpjes gezien, en je denk dat je een idee hebt, maar je hebt geen idee totdat je er bent… Ik had mijn verwachtingen dan ook zo hoog liggen dat het alleen nog maar tegen kon vallen… In het dorp aangekomen wordt het al drukker, en als ik de bocht omdraai is de weg verdwenen… In plaats van een stuk asfalt dat omhoog slingert zie ik een massa van 25.000 man staan, en ik vraag me af hoe we daar doorheen komen… Als je dan in de buurt komt wijkt de massa uiteen, en heb je een pad dat nét breed genoeg is om tussendoor te fietsen, terwijl van twee kanten de mensen 15rijen dik staan te juichen… Shit… Mooiste moment ooit…. Wel even een traantje van intens gelukt weggepinkt in die klim! En inderdaad; het is nog véél grootser dan je in je stoutste dromen kan verwachten…

Na 90km begint het mis te gaan; de temperatuur loopt op (‘s middags werd het 30graden); mijn zwarte tijdrithelm (zonder ventilatie) werkte niet in m’n voordeel, en ik kon m’n voeding niet meer binnenhouden… En zonder voeding wordt het een lastig verhaal. De energie was ook snel verdwenen, en ik ging van standje ‘lekker doortrappen’ naar standje ‘overleven’. Nog steeds genietend van de sfeer, maar zonder ambities qua tijd doorgefietst, en af en toe ook wel stukken zitten vloeken… Gelukkig waren er op de zware momenten ook weer de supporters die vanuit Nederland waren afgereisd, dus dat gaf weer een extra boost…

Na 180km mocht ik dan eindelijk gaan lopen. Ondertussen was het voedingsprobleem niet opgelost, en had ik ook nog last van m’n rug gekregen, maar dat mocht de pret niet drukken; het is immers nog maar 42,2km! De eerste kilometer ging best lekker (wel met zware benen, maar dat voelt altijd zo als je van de fiets af komt), en bij de tweede kilometer begon ik me zorgen te maken… M’n benen voelden zoals ze bij mijn marathon na 40km voelden, en toen duurde die laatste 2km héél lang… Nu moest ik met dit gevoel nog 40km lopen??? Gelukkig zag ik om me heen het slagveld van al mijn collega’s; er werd gewandeld, mensen stonden stil, mensen lagen te rusten in de berm… Ik was dus niet de enige! Prima, knop omgezet, en besloten om van drankpost naar drankpost ‘hard’ te lopen (strompelen), en bij iedere post even te stoppen, te drinken, kort praatje te maken en weer verder te gaan… De combinatie van de temperatuur en ondervoeding begon z’n tol te eisen, en op deze manier zou ik de finish wel moeten halen… Ook hier was het publiek weer meer dan geweldig (dat kan niet vaak genoeg worden benoemd!). Als je een dorpje instrompelde werd je begroet alsof je eerste lag in de marathon van New York…  De laatste ereronde door het centrum van Roth was dan ook héél emotioneel (ook omdat door de uitputting alle emoties nog even wat harder aankomen), En de laatste 500 meter over de rode loper door het stadion was het mooiste stuk dat ik in m’n leven heb gelopen… Wát een topdag!!!! In het finishgebied de dames teruggevonden; ik heb ze tijdens de wedstrijd niet weten in te halen, en daarna Jeroen binnengehaald… Allevier de finish gehaald, nadat we er met zoveel ups-en downs naartoe hebben gewerkt… Het eerste gevoel zei ‘nooit meer’, nu een paar dagen later, beginnen er natuurlijk wel weer plannen te ontstaan 🙂

12uur en 5 minuten gesport; niet helemaal volgens mijn eerste plan, maar gezien de omstandigheden ben ik er best blij mee (en heb van bijna de hele dag genoten!!) Volgende keer wellicht een uurtje sneller? Nu ben ik vooral aan het nagenieten met enorme spierpijn, bijbehorende enorme honger, en een hele fijne medaille en finisher-t-shirt… Nu maar weer focussen op de ‘korte’ afstand; in oktober een PR-poging op de marathon Eindhoven!